We schrijven 01 september 1996, zondagavond en Fred Klee staat voor een memorabele start. Hier op deze locatie in Diest zou blues geschiedenis worden geschreven want het openingsconcert voor zijn Borderline zou gaan plaats vinden en het zou de start zijn van een lange rij optredens waarbij heel wat blues en andere muzikanten de revue zullen passeren. Als eerste concert voor ‘The Borderline’ was gedacht aan Walter Trout en zodoende was de start gegeven.

Nu 387 concerten later en weer op zondag zouden Walter Trout & The Radicals het nog eens komen overdoen en met een goed voorgevoel in de maag werd voor de gelegenheid een tent aan de Borderline bijgezet wat achteraf geen overbodige luxe bleek te zijn. Dat iedereen niet mee  blijkt te zijn op gebied van blues werd verbloemd in een goede ‘joke’ welke ik u toch niet kan onthouden.

Een klant komt de Borderline binnen gestapt en vraagt zonder meer: Waarom die tent?
Antwoord van het personeel: vandaag … Walter Trout
Waarop de klant repliceerde met: wie ‘trout’ er nu op zondag?

Er mag ook al eens gelachen worden hé! Het concert zou starten rond 20.30h en om 19.00h begon de ‘keet’ al aardig vol te lopen en tegen 20.00h was het laatste plaatsje bijna ingenomen. Op tijd beginnen is voor Walter Trout altijd al wel een beetje een euvel geweest want wie er op 20 april 2003 bij was zal verdomd nog goed weten dat de brave man ons zo’n slordige 4 uur liet wachten alvorens zijn opwachting te maken. Diegene die me dus vroegen wanneer hij zou beginnen heb ik geantwoord met het verleden als backup in m'n achterhoofd.

Gelukkig zou het vandaag zo niet uit de hand lopen en om 20.45h werden de talrijke aanwezigen dan ook beloond voor het wachten. Opmerkelijk veel Nederlanders waren komen afzakken voor dit concert en vooraan bleken tamelijk wat ‘die hard’ fans te hebben post gevat. Weinig poespas bij Trout en met een covertje van ‘Chilly Willy’ ;-) galmde ‘Help Me’ uit de speakers. Toch maar vlug bij vermelden voor diegene die niet mee zijn met deze kwinkslag dat dit nummer werd geschreven door Willie Dixon  voor Sonny Boy Williamson II.

Ik moet eerlijk bekennen dat het laatste concert dat ik van Walter kon waarderen toch dit hetgene was uit 2003 en hij me achteraf minder kon boeien door het te overvloedig gebruiken van de volumeknop omdat ik voor vioolklanken wel een klassiek album zal beluisteren. Gelukkig bleef me dit gespaard en buiten een enkele keer -en dan nog niet al te lang- is het hem dan ook vergeven. Dat Walter Trout het waardeert dat zijn fans hem al die jaren zijn trouw gebleven zou hij ook laten blijken deze avond en in het kader van zijn ‘20th anniversary tour’ zouden alle registers worden open getrokken.

Van ‘shuffles’ tot tearjerkers, het kan allemaal vanavond en met ‘In My Mind’ raakte hij zelfs de romantische zielen onder de aanwezigen. Van 2 sets was vanavond geen sprake maar een lange set zou dit ook wel goed maken. ‘The Radicals’ zoals de begeleidingsband van Trout zich noemen bestaan uiteraard uit bassist Rick Knapp, op keyboards Sammy Avila en op de drums Michael Leasure. Als extra gast mag natuurlijk ook de verantwoordelijke voor de merchandising aantreden en Andrew zijn stembanden leunen bij momenten aan bij die van Bon Scott.

‘Time flies when you’re having fun’ is een statement dat voor zo goed als alle aanwezigen een waarheid was als een koe, al begrijp ik nog steeds niet wat deze melkleverancier hier mee te maken heeft. Wel stond het als een paal boven water dat met ‘Under My Skin’ we bijna aan het eind van dit concert waren gekomen. Toch nog een pakkend moment wanneer Walter een ode bracht aan Jef Healey, de Canadese blinde bluesgitarist die in op 2 maart van vorig jaar kwam te overlijden. Voor Jeff bracht Walter een zeer emotionele versie van ‘Say Goodbye To The Blues’ en hier vergeven we Walter Trout dat heel eventjes de ‘viool’ werd boven gehaald.

Na het uitmuntend optreden van Eric Sardinas op vrijdag was dit een geslaagd afsluiten van een weekend dat de aanwezigen van de beide concerten nog lang zal bijblijven want zowel dat van Sardinas als dit van Walter Trout  mogen als memorabel in de ‘history’ van de Borderline worden aangevinkt. Vragen om een ‘encore’ was overbodig en in een mum van tijd stond de band terug op de ‘bühne’ om het publiek van 2 extra nummers te laten genieten met als eerste ‘I Don’t Wanna Be Lonely’.

Freddie King, ja die hadden we vandaag nog niet gehoord maar dat werd ruimschoots goed gemaakt door het allerlaatste nummer van de avond en met ‘Going Down’ van Don Nix was dit het allerlaatste wapenfeit van Walter Trout and The Radicals voor zondag 15 november 2009. De Fred die was uitermate ontroerd door de uitzonderlijk opkomst en liet dit dan ook eens blijken door een welgemeende ‘dank u’, en dat Walter Trout een 'stukske' gitaar kan spelen...ja daar zijn we dan weer van overtuigd en de afterparty, ja dat was als vanouds en enkele onder ons zullen vandaag wel naar de dokter moeten om een briefje....